Medya Yorumları

[alihoca]

Güzel Dostlarım;

Bu başlıkta dilerseniz,
Yazılı ve görsel olmak üzere tüm basın yayın iletişim araçlarında önemli gördüğünüz iç-dış politik yorumları toplayalım.

Saygılarımla

[dentist]

Bu başlık altında bir standardizasyon olması açısından bu topice uygun yazılar buraya taşınacaktır. Yazıları taşınan arkadaşların anlayışla karşılayacağını umuyorum.

[alihoca]

ABD'de geçen hafta yayınlanan ve Irak Savaşı'nın perde arkasını en kapsamlı olarak anlatan Cobra II adlı kitap, Türkiye ile Amerika arasında savaş öncesinde yürütülen tezkere pazarlıklarını da tüm çıplaklığıyla ortaya koydu.

New York Times'ta savunma muhabiri olan Michael R. Gordon ile Emekli Deniz Kuvvetleri Korgenerali Bernard E. Trainor'ın kaleme aldığı kitapta, Türkiye'den açılacak cepheye 'Hacı' kod adı verildiği belirtilerek, Bush yönetiminin bu cephe için kapalı kapılar ardından yoğun diplomasi faaliyetleri yürüterek her türlü olanağı seferber ettiği vurgulandı.
Kitaba göre, 1 Mart tezkeresinin reddedilmesinin ardından ABD şoka uğradı. Hatta Beyaz Saray'da Türkiye'ye yönelik nasıl bir cevap verilmesi gerektiğini ele alan bir zirve bile düzenlendi. İşte Türkiye ile görüşmelere katılan ABD'li yetkililer ile generallerinin ifadeleriyle şekillenen kitaptan daha önce hiç gün yüzüne çıkmamış ifadeler:

Cephe fikri Jones'un
Türkiye'den Kuzey Cephesi açma fikrinin mimarı, savaş öncesinde ABD Deniz Piyadeleri Komutanı olan ve daha sonra NATO Müttefik Kuvvetler Komutanlığı'nı üstlenen Orgeneral James Jones'tu. Jones'un bu fikri Amerikan ordusunun Ortadoğu operasyonlarını yöneten Merkez Kuvvetler Komutanı Orgeneral Tommy Franks tarafından da kabul gördü. Ve 'Hacı' kod adıyla anılan Kuzey Cephesi için Türkiye ile dirsek teması başladı. Türk kamuoyu savaşa ezici bir şekilde karşı çıkıyor, Türk hükümeti de Körfez Savaşı'nın bir benzerini yaşamak istemiyordu. Buna karşılık Beyaz Saray'ın talepleri de büyüktü. İşte bu havada pazarlıklar başladı...

Haberi Cheney verdi
ABD Başkan Yardımcısı Dick Cheney, 19 Mart 2002'de, 12 ülkeyi kapsayan 'savaş turunun' Türkiye ayağını yaptı. Dönemin Başbakanı Bülent Ecevit ve Genelkurmay Başkanı Hüseyin Kıvrıkoğlu ile görüştü. Ecevit "Cheney bize görünür bir gelecekte askeri operasyon olmadığını aktardı" açıklamasını yaparken, ABD lideri, Kıvrıkoğlu'na savaş planına Türkler'in kesinlikle dahil edeceği mesajını veriyordu. Türk tarafı ise toprak bütünlüğü ve ekonomi konusundaki kaygılarını aktardı.

Pazarlıklarda son aşamaya gelindiğinde ABD Kuzey Cephesi karşılığında Türkiye'ye Kerkük'e Türk askeri sokabilmek de dahil, birçok seçenek sunuyordu. Bush yönetimi milyarlarca dolarlık yardımın yanı sıra PKK'dan sızmaları ve mülteci akınını engellemek için 20 bin Türk askerinin Kuzey Irak'a girmesine izin vermeyi önerdi. NATO'da da Türkiye'ye koruma için lobi yapılıyordu. Buna Belçika karşı çıkmıştı. Ancak ABD öyle bir markaj uyguladı ki, 'aptala dönen' Belçika itirazını geri çekti.

'Hayır diyeni bulun'
Bu arada Orgeneral Franks de yakın çevresine en büyük endişesinin Türkiye'nin desteği olduğunu anlatıyordu. İngilizler'in Türkler'in isteksizliğini gündeme getirmelerine karşın, "Türkler olsa da olmasa da kazanacağız" dedi. Kuzey Cephesi'nden 35 bin askeri Irak'a sokmak isteyen Franks, tezkere oylamasından sadece 3 gün önce 27 Şubat'ta sağ kolu Yarbay David McKiernan'a şöyle diyordu:
"Bu konunun, gelecek iki kuşak Türkler için ne demek olduğunu anlamalarını sağlamalıyız. Para harcayın, gemileri yerine koyun. Ortalığı çılgına çevirmeliyiz. Hayır diyen kişiyi saptayın ve onunla yakından ilgilenin. Benim adımı dolaştırın. Zaman sıkıştırması yapabilmek için koşullar koyun! 'Hayır'a bahane bulamasınlar."

Türkleri boşverin
Ancak dönemin Dışişleri Bakanı Colin Powell'ın evindeki tezkere pazarlığında ipler kopma noktasına geldi. Türk tarafı, tezkere karşılığında ABD'den 25 milyar dolar hibe talep ediyordu. (Bu ismin Powell'ı 25 Şubat'ta ziyaret eden eski Dışişleri Bakanı Yaşar Yakış olduğu zannediliyor Türk tarafının bu talebi ABD'de 'at pazarlığı' yorumuna sebep olmuştu.)

Tarihler 1 Mart'ı gösterdiğinde tezkere TBMM'den geçmemişti.. Bush yönetimi şoktaydı. Hemen Türkiye'ye nasıl karşılık verileceği masaya yatırıldı. En sert tepki, şu sıralar bir CIA ajanının kimliğini basına sızdırmaktan yargılanan Cheney'nin eski asistanı Scooter Libby'den geldi. Çok kontrollü bilinen Libby, "Türkler'i boşverin. 4'üncü piyade tümenini çekelim. Milyarlarca dolar yardımı bir kenara itiyorlar. Finans piyasalarının Türk ekonomisine yapacağını yapmasına izin verelim!" dedi. İşgal başladıktan sonra da Beyaz Saray'ın Irak koordinatörü olan Zalmay Halilzad'a "Türkler'i Kuzey Irak'a girmekten alıkoy" talimatı verildi. Asker sokma talebimiz de kesin bir dille reddedildi.

Franks: Türkler k.çımı öpsün
Türkiye'ye yönelik en sert tepkiyi yine Orgeneral Franks verdi. Tarih 9 Nisan 2003'tü. Bağdat düşmüş, Saddam devrilmişti. Ancak Kuzey Irak'taki Türkmen bölgesi karışıktı. Türk hükümeti ABD'ye kaygısını belirtti. Yarbay McKiernan konuyu Franks'e aktardığında hiç beklenmedik bir tepki ile karşılaştı. Kuzey Cephesi'nin açılamamasının kızgınlığını üzerinden atamayan ABD'li general, "Türklere git, k.çımı öpmelerini söyle" dedi. Onu yatıştırmak ise Dışişleri Bakanı Colin Powell'a düştü. Bağdat düştükten sonra Irak askerlerinin üniformalarını çıkararak Kerkük'te halkın arasına karışması üzerine, Türkiye'nin müdahalesinden çekinen Powell, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ü arayarak, Peşmergeler'in bölgeden çıkarılması sözü verdi. Powell ayrıca, az sayıda Türk subayının kentte ABD güçlerine eşlik edebileceğini söyledi. Gül ise, "Şu sırada bizim müdahalemize ihtiyaç yok" dedi. Ancak, müdahale haklarının masada olduğunu da açık bir dille vurguladı.

Ruşen ÇAKIR

[AnnE]

Şu fındık gürültüsüne içinde yaşayanlardan bir bakış.

Giresun IŞIK Gazetesi'nden ;



FINDIK DALDA, FINDIK ÜRETİCİSİ SOKAKTA

Emniyet müdürü de kızakta…
Zapsu yerinde duruyor ama Ordu Emniyet Müdürü görevinden alınıyor.
Erdoğan fındıkla ilgili sorulara “orantısız şiddet-kontrolsuz güç” kullanarak cevap veriyor.
Olağanüstü İslam Konferansı Örgütü toplantısı için Malezya'ya hareketinden önce Esenboğa şunları söyledi:
“Talimatı ben verdim: Medyayı anlamakta zorlanıyorum. Bir emniyet müdürünü birimiyle ilgili bakanımız açığa alıyor veya görevden alıyor, hemen bakıyorsunuz birileri avukat oluveriyor. Soruyorum, bir vali, emniyet müdürüne talimat verecek, ve valinin verdiği talimata emniyet müdürü tamamıyla ters bir cevapla rest çekecek. Ve bu emniyet müdürü orada duracak. Ve düşünün ki bir taraftan otobüs kuyrukları Akçaabat'a dayanıyor, öbür taraftan Samsun'a dayanıyor. Bu talimatı veren benim. Bizzat aradım ve 'Bu trafik açılacak' dedim. Bu esnada iki kişi öldü. Bunun bedelini, haberleri yapan gazetelerde okuyabilecek miyiz. Niye öldü bu insanlar; çünkü trafik kapalıydı. İnsanlar hastaneye yetiştirilemedi, ambulansta öldüler. O gün bütün o çevrede bütün düğünler iptal edildi. Olay aynen Diyarbakır'da olduğu gibi kadınlar, çocuklar yol ortasına konuldu. Trafik kesildi 8 saat, 9 saat...
Gaz, su sıkıp dağıtacaksın: Emniyet müdürünün görevi nedir? Saat 10.30'da yapılanı, talimatı vali bey kendisine verdiği zaman yapmaktır. Su sıkacaksa o zaman sıkacak, biber gazı sıkacaksa o zaman sıkacak. 'Gücün yetiyorsa gel yap' ne demek. Sen halkının güvenliğini sağlamak göreviyle mükellefsin. O görevini yapacaktı. Kimse halkınla karşı karşıya gel demiyor ki. Kamu düzenini bozanların karşısına çık diyor.
Görevden alma adil: Bölge komutanı Tuğgenerali de hemen arattım. Kimle, (Jandarma Genel Komutanı) Fevzi (Türkeri) Paşayı aradım... Bakanımı aradım, valimi aradım. Sabah 5'e doğru trafik açılabildi. Asla burada adil olmayan bir şey yapılmadı.”
İki günsonra Ordu İl sağlık Müdürü açıklama yaptı, “O gün iki ölüm oldu, ikisi de şehir merkesinde ve boğulmadan, o gün ambulansta ölüm olmadı” dedi.
Şimdi ey millet..
Diyarbakır’ı konuyla Erdoğan irtibatlandırdı, biz değil..
Madem öyle, karşılaştırmalı sonuçlara da katlanmalıdır..
Diyarbakır’da “Newwrooz” da bir hafta hayat durdu.. Kaç ölüm oldu ambulansalar çalışmadığı için, kaç düğün iptal edildi hesabı var mı?
Güvenlik güçlerine “kışla ve karakollardan çıkma” diye talimat verildi. Sokak teröriste teslim edildi.
Ordu’da ne diyor Başbakan; “Saat 10.30’da suyu sıkacaksa sıkacak, biber gazı sıkacaksa sıkacak..”
“İzinli gösteri” zaten saat 11’de başlamıştır ey millet..
Yâni Ordu’da; Zapsu mağduru fındık üretcisine, Diyarbakır’da teröriste günlerce gösterilen hoşgörü en baştan, bir dakika bile gösterilmeyecektir. Saat daha 11’de tek lâf etmeden basacaksın biberi, basacaksın suyu..
Kamu düzeni o zaman bozulmamıştı ki..
Peki Diyarbakır’da yüzü maskeli “kamu düzenini bozanlar”la vali yardımcınızı; “sizi kutluyorum” diyen belediye başkanının maiyetinde, sol gerisinde görüşmeye neden gönderdiniz?
Orada neden biber gazı, su sıkılmadı?
“Olay aynen Diyarbakır'da olduğu gibi kadınlar, çocuklar yol ortasına konuldu. Trafik kesildi 8 saat, 9 saat...” diyor Başbakan..
Diyarbakır’da; “yol ortasına konulan çocuklara” polisler tarafından çikolata verildiğini gösteren kayıtlar halâ ellerdedir.. Teröristlere aynı polisler, gazla değil “sapanla” karşılık vermişlerdir..
Gülmeyin…
Neden Karadeniz’de çocuklara çikolata verilmedi?
Neden Karadeniz’de göstericilere sapan değil de biber gazı-su revâ görülüyor?
Diyarbakır’da Belediye başkanı’nın sol gerisinde yüzü maskeli teröristle “görüşen”, teröristi incitmeyen, karşı çıkmayan Vali yardımcısı yerinde kalıyor..
Ama Ordu’da halkıyla görüşen, incitmeyen Emniyet Müdürü görevden alınıyor..
Erdoğan olaya müdahil olarak Emniyet Müdürüne telefonla emir vermeye kalkan Akepe’li Ordu Milletvekilleri Eyüp Fatsa ve Enver Yılmaz’dan hiç bahsetmiyor..
O Ordu (Giresun, Trabzon)’un Akepe’li milletvekilleri mâdem meseleyi çözmek istiyorlardı, neden vaktinde Zapsu’dan randevu taleb edip, hazretin boş vaktini aramadılar görüşebilmek için?
Erdoğan olaya Akepe’li vekillerin gözüyle bakıyor..
Şimdi onlara inandığı için, “doğruyu söyleyen” Ordu İl sağlık Müdürü’nü de görevden alacak mıdır?
Onlar Akepe MYK’da bilgi verirken; “Mitinge sadece fındık üreticilerinin katılmadığını, emniyetin verdiği bilgiye göre çok sayıda illegal örgütün de bu mitinge destek verdiğini kaydetmişler. Mitingin yapıldığı meydanın iddia edildiği gibi 80 bin kişi almayacağını, en fazla 25-30 bin kişilik bir kapasitesi olduğunu dile getiren Ordu Milletvekilleri, miting sırasında uluslararası yolun 10 saat boyunca kapatılmasının yol açtığı zararları” anlatmışlar.
De ki mitinge illegal örgütler katıldı..
Diyarbakır’dakiler legal miydi?
Peki neden tam bir senedir fındık üretcisini Zapsu’ya muhtaç edip tansiyonun önlenemez boyutlara yükselişini engellemediniz de ortamı illegal örgütlerin tahrikine açık hâle getirdiniz?
O gün o meydanda 100.000 kişi vardı beyler, 20 bin değil..
100.000 aç insan.. Bir senedir devletten parasını alamayan insan.. Bir ay sonra harmana-pazara inecek olan mahsülünün para etmeyeceği korkusunu yaşayan…
Ev bark sahibi, çocuk okutan, çocuk evlendirecek olan….
Hastası olan..
Her gece ocakta çorba kaynatmaya, baca tüttürmeye mecbur…
Yaşamaya mecbur 100.000 insan…
Ve devlete, devletine saygılı…
Giresun ve Ordu’nun bütününde fındık tek üründür efendiler.. Alternatifi yoktur.. Kocaeli yarımadasında her şey yetişirken oralara fındık ekim izni verilmesi ne iştir?
Ve bir senedir Giresun ve Ordu’da “çarşı”, memurun, emeklinin maaşı ile dönmektedir.
Giresun ve Ordu’nun Akepe’li vekilleri bunları bilmiyordurlar mıdır da Başbakan’a gidip anlatmamaktadırlar bir senedir?
Meydanın kaç kişi alacağını hesaplayacaklarına bir kilo fındığın bu sene kaça mal olduğunu hesaplayıp iletseler; MYK’da onu anlatsalar ya..
Geçen sene 7 milyon’la açılan piyasa 4 milyona kadar düşmüş, Erdoğan ‘ın parti kongresi için Karadeniz’e her gelişinde de birer milyon kaybederek iki milyona inmiştir.
Akepe’li vekiller sekiz aydır halkın arasına çıkamamaktadırlar ki bunu bilsinler..
Zapsu’nun, kendilerini halkın içine çıkamaz hâle getirdiğinin farkında değil midir bu vekiller?
Fiskobirlik Başkanı’na gizli telefon edip “arkandayız” demeleri yetmez.. Tepkiyi partide göstermeliler.
2007 mahsülü pazara inmeden biber gazı stoklamadan önce halkın duygularını-ihtiyacını düşünün..
Fiskobirlik’ten bana ne.. Siz halledin.. Kötü yönetim varsa gereğini yapın.. Suç varsa cezasını verin..
Fiskobirlik Yönetim Kurulu’na istediğiniz seçilmedi diye oynayan kaprisinizin cezasını vatandaş çekiyor.
Ordu Emniyet Müdürü’nün görevden alınması kıymetli okuyucu, sanıyoruz ki bölgedeki diğer kamu görevlilerine “ders” olmuştur.
Bundan sonra böyle bir olay olduğunda…
Daha izinli gösteri başlamadan vereceklerdir gazı, basacaklardır suyu..
Yapmayın efendiler..
Türk Polisini milletiyle karşı karşıya getirmeyin..
12 Haziran 2006 tarihli ve “Türk Polisini Kim Koruyacak?” başlıklı yazımızda dört örnek vermiştik..
(Olay 1) Yıl 2004. Aylardan Temmuz. Yer; Van İl Merkezi.
Van Emniyet Müdürlüğü basılıyor, polis tokatlanıyor, gözaltındaki bir şahıs “kurtarılıp” çıkarılıyor. Bölge milletvekili olan Milli Eğitim Bakanı gözaltına alınan şahsın babasına “geçmiş olsun” diyor.
Olay 2) Aynı yıl, bir ay sonra.. yer; Diyarbakır şehir merkezi..
Polis “Hevsel bahçeler”inde saklanan PKK’lıları ablukaya alır. 6 gün “girilemez”. Bu süre içinde Belediye Başkanı suç mahalline giderek Emniyet Müdürü ile tartışır. Yakasına yapışır.
Emniyet Müdürü bir süre sonra istifa eder.
Emniyet Müdürü istifa eder ama Vali yerinde kalır.. 2006 Newrooz’unda şehirde her türlü halt yenir fakat “olay” olmaz. Polis teröristlere “sapan”la karşılık verir. Göstericilerin önündeki çocuklara “çikolata” dağıtır. Diyarbakır’ın bayan emniyet müdür muavini kepenk kapatanların açması için sokak aralarında araba ile anons yaparken “Diyarbakır vatandaşı” deyimini kullanır.
Olay 3) Yıl 2006. Haziran ayı. Akepe Edirne Milletvekili Ali Ayağ'ın oğlu, Şile'de trafik cezası nedeniyle 4 polisle tartışır. Milletvekili baba, Emniyet Genel Müdürü Aydıner'i telefonla arar. 4 polis açığa alınır.
Olay 4) Yıl 2006. Haziran ayı. Yabancılara gayrimenkul satışı, Anayasa mahkemesi’nin koyduğu sınır geçildiği için durdurulan Hatay’ın Altınözü ilçesinde bir asker kaçağı gözaltına alınır. Akepeli Belediye Başkanı Cahit Alkan Emniyet Amirliğini basar. İlçe Emniyet Amir Vekilinin makam masasına vurarak camı kırar. “Seçmenimi serbest bırak” der.)
Olay 5) Ordu…..
Hepsinde de “seçilmiş” siyasiler, en hafif deyimiyle “polisin görevine müdahale” etmişlerdi.
Vatandaş polisin görevine müdahale edince başına neler geldiğini biliyorsunuz..
Peki seçilmişler müdahale edince..
Polis “sürülüyor”, “açığa alınıyor”, “kızağa çekiliyor..”
Yapmayın efendiler..
Türk Polisi milletinin emrindedir, rejimin ve devletin bekçisidir.
Yıpranması, devletin yıpranmasıdır..
Devlete yazık ediyorsunuz

[AnnE]

İçinde yaşayanlardan meselenin bir tarafının doğrusu

Giresun Işık Gazetesi'nden :

İKİ SORUNUN CEVABI

Fındık ve Fiskobirlik meselesi ile ilgili tartışmalar sürüyor. Konu ile ilgili olarak bazı okuyucularımın bana yönelttiği birkaç soru var. İzin verirseniz bunu cevaplamak istiyorum.
1.Fiskobirlik’in gerçekte ne kadar borcu var?
—Fiskobirlik’in 1 Mayıs 2000 tarih itibariyle kimseye borcu yok. Hükümet sözcüsü Cemil Çiçek’in “1,5 katrilyon borcunu sildik” lafı bir çarpıtmadan ibarettir. Borç Sayın Çiçek’in de içinde bulunduğu 1964’den 1 Mayıs 2000 tarihine kadar gelip geçen tüm hükümetlerin borcudur. Sayın Çiçek Özal’ın ANAP iktidarı zamanında da bakandı. Bunu bilmesi lazımdır. Üstelik Adalet bakanıdır ki, yasaları doğru okuması ve doğru anlaması gerekir. Bunun böyle olduğunu 2000 yılında çıkarılan 4572 Sayılı kanun’un 1/E Maddesi açık olarak yazmaktadır. Hükümetler bu borcu Fiskobirlik’e yaptırmışlardır. Bu da Türkiye’yi yönetenlerin devletin hazinesini nasıl kullandıklarının açık bir göstergesidir.
2. Hükümet ve AKP çevreleri ısrarla “biz oraya karışamayız. Özerktir. Kanuna mı karşı gelelim” diyorlar. Söylendiği gibi Fiskobirlik özerk bir kuruluş mudur?
—Fiskobirlik, Hükümet sözcüsü Sayın Cemil Çiçek’in ve partidaşlarının belirttiği gibi 2005 yılında tam özerk bir kuruluş değildir.
2000 yılında çıkarılan ve az evvel sözünü ettiğimiz 4572 Sayılı Kanun gereği Fiskobirlik gibi öteki 16 birlik de özerk olacaklardır. Ancak bunun için söz konusu kanun gereğince bir geçiş süreci söz konusudur. Bu süre 4 yıl olarak belirlenmiş ve sağlıklı bir geçiş için “Yeniden Yapılandırma Kurulu” kurularak, tüm birliklerin özerkliğe uyum süreci başlatılmıştır.
Tıpkı AB uyum süreci gibi.
Yeniden yapılanma sürecinde Fiskobirlik’ten personel sayısının azaltılması, birliğe bağlı kooperatif sayısının azaltılması ve bundan sonra hükümetlerden fındık alımı için para isteyemeyeceği için kendine yeni kaynak bulması gibi şartlar istenmiştir. Fiskobirlik bu maksatla, işçi çıkarmış, EFİT’i kurmuş, Ordu Yağ sanayini canlandırarak hisselerinin tamamına yakınını almış ve Başbakan’ın şikâyet ettiği FİSKOMAR’ı kurmuştur. Yani yapması gerekeni yapmıştır. Hâlihazırda kurumun maaşlarını ödeyebiliyor ve devlete vergilerini verebiliyorsa sebebi budur.
Fiskobirlik 2003’te fındık fiyatını kendi açıklayarak özerkliğe ilk adımı atmış ancak, devlet ile olan ekonomik/finans bağını kesememiştir. Ekonomik bağını kesemediği için de DFİF’ten kredi istemiş, sık sık hükümete müracaat etmiştir. Ama her nedense kendisine ne kredi (bağış değil) verilmiş ve ne de bulması için destek sağlanmıştır. Çünkü Fiskobirlik alivrecilerin işine gelmeyen çiftçiyi gözeten yüksek fiyat açıklamış, bunu yaparken de hükümet dâhil kimseyi dinlememiştir. Fiskobirlik hükümetten “kötü çocuk” muamelesi görmüştür. Yani devletten bağımsızlaşarak kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenme sürecinde (yeniden yapılanma sürecinde) işte hepimizin şahit olduğu çatışmalar yaşana gelmiştir. Fiskobirlik, devletten özerkliğini kazanırken, hükümetin önce seçim baskısıyla yönetimi ele geçirme operasyonuna, darbesine maruz kalmış, sonra, ekonomik bağımsızlığı sürüncemeye alınarak 53 trilyon küsur alacağı kendisine verilmiş, üstelik bazı imkânları elinden alınarak da çaresiz bırakılmış ve üstüne üstlük bir de “beceriksizlikle” suçlanmıştır. Yönetim bu süreçte elbette çeşitli bunalımlar, “şimdi ne olacak” sorunları yaşamış, öteden beri devlet memuru zihniyeti ile yönetilen kurum ile yöneticilerinin değişimi özümsemeyip, kendine gelmesine izin verilmemiştir. Fiskobirlik özerkliğini tabir yerinde ise zorla elde edebilmiştir. Fiskobirlik’in kesin özerkliğini elde ettiği tarih 2006 Şubat ayıdır. Yani 5 ay öncedir.
Eğer ordu mitingi olmasaydı, kimsenin üreticiyi umursayacağı da yoktu. Bu mitin ile toplum, kendini yönetenlere “biz buradayız ve siz bizim temsilcilerimizsiniz. Öyle ise bizi amaçlarımıza, bizim hayrımıza hizmet edin. Yakınlarınızın ve AB içindesi fındık baronlarının hizmetinden vazgeçin” demiştir.

[dentist]

Ya sabır...

Türk askeri, "saldırılardan korumak için" Lübnan'a gitsin mi?
Tartışılan soru bu.


En sonda söyleyeceğimi, en başta söyleyeyim...
O Lübnan, bana mı sormuştu, Bekaa Vadisi'nde PKK'yı saklarken?
Neredeydi şu meşhur Mahsun Korkmaz Akademisi... Var mı hatırlayan?


Ne çabuk unutuyor Türkiye...
Hiç mi hafızası yok bu milletin?


Madem göğsümüzü siper edecek kadar çok seviyoruz Lübnan'ı... O zaman neden Lübnan'ın hamisi Suriye'ye savaş açmaya kalktık kardeşim?
Neden?


Evet, çocukların öldürülmesi vahşettir.
İnsanlık suçudur. Ama...
Bekaa Vadisi'nden gelen PKK'lılar, köylerimizi basıp, bizim bebelerimizi öldürürken, vicdanı neredeydi Lübnan'ın?


Din kardeşiysek eğer...
Müslüman Suriye, Müslüman Lübnan... Neden "sünnetsiz" teröristlerin Müslüman Türkleri katletmesine göz yumuyordu?


Bakın önceki gün, Roma'da Lübnan için bir toplantı yapıldı...
15 ülke katıldı.
Abdullah Gül de oradaydı.
Toplantı sonundaki açıklamayı İtalya Dışişleri Bakanı D'Alema yaptı.
Dedi ki:
"Sivillerin öldürülmesi kabul edilemez."


Abdullah Gül, tebrik etti D'Alema'yı.
Türkiye'ye falan davet etti.


Peki kim bu D'Alema?


Abdullah Öcalan, Roma'nın Cehennem Mahallesi'ndeki villasında saklanırken, kimdi İtalya'nın Başbakanı?
Kim veriyordu Öcalan'ın yiyecek içecek parasını, telefon masrafını, avukatlık ücretini, kirasını?
Kimdi o zamanlar, hiç utanmadan, "Öcalan terörist değildir" diyen?
Kimdi, "Türkiye'de insan hakları yok...
Öcalan'ı Türkiye'ye iade etmem" diyen?
Kimdi, Türk milletini sokağa döküp, İtalyan mallarını boykot ettiren?


Bu D'Alema.
İşte o D'Alema.


Bugün çıkmış ne diyor dallama?
"Sivillerin öldürülmesi kabul edilemez."


Allahım ne çabuk unutuyor Türkiye...
Hiç mi hafızası yok bu milletin?

[buena vista]

Erdal Safak

Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin dün Türkiye saatiyle sabaha karşı kabul ettiği 1701 sayılı karar tasarısı, bölgedeki "Yeni "durum"u ve "Yeni dengeler"i yansıtıyor.
Örneğin ilk kez olarak Ortadoğu'yla ilgili bir karar tasarısında İran'ın adı geçiyor; Lübnan'ın egemenliğine saygı göstermesi çağrısıyla. Bu, uluslararası topluluğun mollalar rejimini "Bölgesel güç" olarak kutsaması anlamına geliyor. Ve de Ortadoğu'yla ilgili tüm planlarda, çözüm arayışlarında artk Tahran'ın da söz sahibi olacağını.
O nedenle Hizbullah'ın iki İsrail askerini kaçırmasıyla başlayan 30 günlük Lübnan savaşının galipleri listesinin en başına İran'ı yazmamız gerekiyor.
İkinci galip elbette Hizbullah. 1948, 1956,1967, 1973, 1980 savaşlarında hiç bir Arap ordusunun gösteremediği direnişi bir avuç militan gerçekleştirdi. Bunun İslam aleminde geniş yansımaları olacağı kesin. Fas'tan Endonezya'ya, Malezya'ya kadar uzanan coğrafyada yaşayan halklar, bundan böyle Hizbullah'ı İslam'ın başkaldırısının bayraktarı görecekler, şimdiden portreleri milyonlarca evi süsleyen Şeyh Hasan Nasrallah'ı da "İslam'ın kılıcı". Her ne kadar sözkonusu coğrafyadaki yönetimlerin tümü bu "coşku"yu paylaşmasa da. Hatta çoğunluğu Hizbullah üstünden İran'ın, Şiiliğin etkisinin artmasından tedirginlik duysa da...
Galipler arasına Rusya'yı da katabiliriz. Hizbullah'a TahranŞam koridoruyla ulaşan silahları ve gerek İran nükleer krizinde, gerekse Lübnan savaşında ABD'yi frenleyen diplomasisiyle.

50 yıllık "efsane"nin sonu
Kaybedenlere gelinceSadece Ortadoğu'da değil tüm İslam aleminde desteğinin son kırıntılarını da yitiren ABD ile Genel Sekreter Kofi Annan'ın ifadesiyle "Dünya halklarının gözünde otoritesi ve saygınlığı derin yara alan" BM'nin de bulunduğu o cephenin en başında, hiç kuşkusuz İsrail ordusu sayılacak. Bölgenin en güçlü silahlı kuvvetleri olarak gösterilen, bugüne kadar yenilgi yüzü görmeyen İsrail ordusu, 30 gün süren savaşta, son verilere göre, 8 bini aşkın sortiye, Lübnan'a yağdırdığı 100 binden fazla obüs ve füzeye rağmen, amaçlarının hiçbirine ulaşamadı: Ne Hizbullah roketlerinin İsrail kentlerini vurmasını önleyebildi, ne de Başbakan Ehud Olmert'in daha ilk gün açıkladığı gibi Hizbullah'ı çökertebildi. Tam tersine operasyona hergün sıfırdan başladı. Temizlediği sandığı yerlerde bile ertesi gün karşısına Şii milisler çıktı. Sonunda Hizbullah'ın Litani ırmağının ötesine çekilmesiyle yetinmek zorunda kalarak, Nasrallah'a ve Ahmedinecad'a "İsrail'i yenmenin mümkün olduğu" propagandası için epey koz verdi. Silahlar sustuktan sonra İsrail ordusunda şiddetli bir iç hesaplaşmanın patlak vereceğini söylemek, kehanet olmasa gerek.
Aynı şekilde İsrail hükümetinde de. İsrail tarihinde ilk kez hükümetine asker kökenli bakan almayan Olmert, Hizbullah'ı küçümsemesinin bedelini ağır ödeyecek: Onu savaşı çok kötü yönetmekle, sürekli karar ve strateji değiştirmekle suçlayan kamuoyunda desteği dibe vurdu. Bakalım kellesini nasıl kurtaracak?
Ah, bir nokta daha var: Güvenlik Konseyi'nden önce BM'nin bir başka organı, İnsan Hakları Konseyi bir karar tasarısı kabul etti:
"Sivillere sistemli saldırıları nedeniyle İsrail yetkilileri hakkında soruşturma açılması"
Konsey Başkanı Louise Arbour'a göre, bu soruşturma sonunda İsrail yetkililerinin "Savaş suçu" işlemekten uluslararası yargı önüne çıkarılmaları olasılığı var.
Bakalım Olmert, bakanları ve generalleri o zaman ne yapacaklar? (SABAH)

[Lizzy]

Yüzde 47’nin tarifi

Bana göre...

"Yüzde 47" dediğimiz büyük oy miktarı...

Şu türden bir "sihirli" karışımın eseridir:

Bir ölçek "Kasımpaşalılık / delikanlılık" alınır...

İki ölçek "geçmişte iş başında olanların olayı ellerine yüzlerine bulaştırması" ilave edilir...

Bu ikisi hafifçe çalkalanır...

Ardından...

Üç ölçek "mağduriyet acısı" eklenir...

Ortaya çıkan karışım "AB sosu" ile kısık ateşte 3 yıl pişirilir...

Üstüne bolca "türban / çarşaf tozu" serpiştirilerek...

Servise hazır hale getirilir...

"Kömür yardımı" ise...

Bu enfes yemeğin iştah açıcısıdır...

Yemeğin müziği ise şudur: "Duble yollarla donattık ana yurdu dört baştan."

Ne diyelim? Afiyet olsun...

[Ramo]

İçinde bulunduğumuz dünya krizi 2007 Haziran sonunda Amerikan yatırım bankası Bear Stearns’e ait bir mortgage fonunun batmasıyla patlak vereli birbuçuk yıl oldu. Bu birbuçuk yıl içinde ekonomik ufku tarihte 1980’lerin, teoride Friedman’ın ötesine geçmeyenlerin (ki bu kategori Batı’da ekonomi hayatında söz sahibi olanların çok büyük çoğunluğunu, bizde ise tamamını kapsamaktadır) hayal bile edemeyecekleri birçok olay meydana geldi. Krizin derinliğini anlamak için yalnızca finans dünyasında olanlara bakmak yeterli. Aşağı yukarı yüz yıldır faaliyette bulunan, 1980’lerden itibaren dünyadaki ele gelir her ülkeye uzanarak çok büyük çaplı finans operasyonları yürüten, Amerikan tarzı finansı Türkiye gibi birçok ülkeye taşıyan Amerika’nın beş büyük yatırım bankasından üçü (Merrill Lynch, Bear Stearns, Lehman Brothers) battı, ikisi ise (Goldman Sachs, Morgan Stanley) resmen mevduat bankası oldu, fiilen can çekişmekte. Bu iflaslarla bir Anglo-Sakson icadı olan ve son 20-25 yılda bütün dünyaya damgasını vuran yatırım bankacılığı kavramı tarihe karıştı. Başka inanması güç bir olay dev Amerikan bankası Citibank’ın önceki hafta batış sinyalleri vererek kendisini Amerikan Hazinesinin kucağına atmasıydı. 1980’lerden itibaren Türkiye dahil dünyanın birçok ülkesinde ABD’nin gücünü Amerikan büyükelçiliklerinden daha büyük bir gururla temsil eden, üzerinde güneşin hiç batmadığı bu finans imparatorluğunun hurdaya çıkmış bir yük gemisi gibi parçalanarak işe yarar kısımlarının satılması kaçınılmaz görünüyor. Daha bir yıl önce kimselerin inamayacağı bu gelişmeler bir devrin sona erdiğinin apaçık işaretleri değil mi?

Haydi bir de reel ekonominin önemli bir göstergesi olarak dünya ticaretine göz atalım. Dünya genelindeki navlun ücretlerinin genel düzeyini gösteren Baltic Dry endeksi Mayıs ayında 11,700’lerdeydi, bugün 700’de. Yanlış okumadınız, son altı ayda deniz nakliyatında ücretler 16’da bire geriledi. Böylece Tuzla tersanelerinde bir türlü önü alınamayan işçi ölümleri sorunu da kökten çözülmüş oldu. Öte yandan dünya deniz nakliyat hacminde bu kadar keskin bir düşüş II. Dünya Savaşından bu yana görülmemişti. Ne var ki şu ana dek gördüğümüz daralma, 2009’da göreceğimizin yanında solda sıfır kalacak.

Bu kadar olağanüstü gelişmeler karşısında hem Batı’da, hem de birçok gelişen ülkede, bu arada normal şartlarda suya sabuna dokunmayan IMF, OECD gibi kuruluşlarda bile krizin nereye kadar gidebileceği, borçlu ülkeleri yüzdürmek için gereken ve şu anda ortada olmayan kaynağın nereden bulunacağı, doların rezerv para olarak nereye kadar gidebileceği, sermaye hareketlerine kısıtlama getirilmesi ihtimali, hatta yeni bir Bretton Woods anlaşmasının olabilirliği gibi konular tartışılıyor. Türkiye ise sanki başka bir gezegendeymiş gibi bütün bu tartışmalardan habersiz görünüyor. Bir yanda koltuk kaygısıyla “Kriz bize teğet geçecek, Türkiye’de resesyon olmaz, en az hasarla atlatacağız” diye mezarlıkta ıslık çalan hükümet... Karşısında ise sabah akşam hükümete “IMF’yle anlaş! IMF’yle anlaş!” diye bağıran TÜSİAD ve dünyadaki krizle ilgili tartışmaları Türk halkından gizlemeyi görev edinmiş, gırtlağına kadar döviz borcuna battığı için gece uykuları kaçan TÜSİAD medyası. Bu kadar geniş kapsamlı bir karartma ve çarpıtma kampanyası karşısında ortalama Türk vatandaşı kendisini bekleyen vahim gelecek hakkında boğazlanacağını bilmeden kasabın elini yalayan kurbanlık koyunun cehaleti ve gafleti içinde. Gerçekten hazin bir tablo.

Şimdi sizinle TÜSİAD’ın ve TÜSİADcı medyanın hayal âleminden gerçekler dünyasına doğru kısa bir gezintiye çıkalım. Bunların kurtatrıcı gördükleri IMF’nin bir ay öncesine değin elindeki toplam kaynak USD 210 mia.dı. Geçen ay IMF’den âcil yardım isteyen beş altı ülkeye dağıtılan paralardan sonra IMF’nin elinde USD 150 mia kaldı. Peki “kurtarılmayı bekleyen” ülkelerin durumu ne? Meselâ Türkiye’nin?

Türkiye’nin toplam dış borcu USD 284 mia. Bunun USD 191 mia.ı özel sektöre ait. ( Bu krizi 2001 krizine benzeterek hesap yapmaya kalkanlar var. Onlar için şu rakamı vereyim: 2001 krizine girerken Türkiye’de özel sektörün dış borcu yalnızca USD 57 mia.dı, yani şimdikinin üçte biri kadardı.) Türkiye’nin USD 284 mia.lık dış borç stokunun USD 52 mia.ı da kısa vadeli, yani bir yıldan önce vadesi geliyor. Bu kısa vadeli borcun USD 48 mia.ı da özel sektöre ait. Ayrıca devletin uzun vadeli dış borçlarından USD 10 mia.lık bölümünün seneye vadei geliyor.

Türkiye’de bir de IMF’nin Türkiye’ye dayattığı örtülü kur çapasının sonucu olan cari açık belâsı var. Şu anda yıllık USD 47 mia.da seyreden cari açık dünya ve Türkiye ekonomisindeki küçülmeye paralel olarak azalacak ama, döviz kuru buralarda kaldıkça kapanması mümkün değil. Kurlar yeterince yükselmediği takdirde cari açık seneye düşse düşse USD 25 mia.a düşer. Bu noktada bazı aşırı iyimser varsayımlarda bulunalım: Meselâ gelecek yıl kısa vadeli borçlarımızın yarısını yenileyebilsek, ayrıca uzun vadeli görünen bazı borçlanmalarda (seküritizasyonlar gibi) hiç sorun olmasa, Türkiye’den hiç sıcak para çıkışı da olmasa... Bu şartlar altında bile Türkiye’nin kurları buralarda tutabilmek için 2009 içinde USD 60 mia civarında bir paraya ihtiyacı var. IMF’nin Türkiye’ye verebileceği para ise taş çatlasın USD 20-25 mia.dır, bunu da muhtemelen iki yıl içinde verir. Tabii bu 2009’un hesabı; bunun 2010’u, 2011’i de var. Kimse bu krizin üç beş ayda atlatılacağını sanmasın.

Bir de “kurtarılmayı bekleyen” ülkelerin geneliyle ilgili bir rakam vereyim: Gelişmekte olan ülkelerin yalnızca kısa vadeli dış borçlarının toplamı USD 1.2 tr. Demek ki IMF’nin bunları, daha doğrusu başta Amerika olmak üzere Batı dünyasının buralardaki paracıklarının tamamını, hatta büyük bölümünü kurtarması mümkün değil. Dolayısıyla Türkiye’de de bu krizin 2001’deki gibi IMF’nin kucağına koşmakla atlatılabileceğini sanan veya uman TÜSİAD çevresi yanlış hesap yapmakta, Yunus Emre’nin ifadesiyle söyleyecek olursak abes yere yelmektedir.

Son beş altı yılda benim gibi Türkiye’den bakarak ve arkasına Friedman şarlatanı yerine Ricardo’dan Keynes’e, Pasinetti’ye uzanan iktisat devlerini alarak konuşanlara değil de, Amerika’ya veya buradaki mutemetlerine kulak vererek gırtlağına kadar dış borca girenler, bilançolarına üç, dört, beş milyar dolarlık döviz borcu yükleyenler bu hatalarının bedelini yok olarak ödeyecekler. Bu saatten sonra onları kimse kurtaramaz. Bu durum karşısında hükümet bu gibi çevrelere kulak vererek boş yere IMF’yi Türkiye’nin başına musallat ederse çok yazık olur. Çünkü IMF’den gelecek para zaten krizin etkilerine kalkan olamayacak, ayrıca 2001’de olduğu gibi IMF verdiği paranın evvelemirde Türkiye’den çıkacak olan yabancı yatırımcıya ödenmesini sağlayacaktır. Böylece Türkiye’ye yanlış hesapla yatırım yapmış olan Amerikan fonlarının zararı Türkiye Cumhuriyetinin dış borcuna dönüşmüş olacak, hepimizin sırtına yüklenecektir. Buna da soygundan başka bir ad verilemez.

İkinci olarak, IMF Türkiye’ye yardım etme kisvesiyle bu soygunu sahneye koyarken muhakkak kamu harcamalarının azaltılmasını, vergilerin arttırılmasını isteyecek, bunun sonucu da Türkiye’deki ekonomik daralmanın ve işsizliğin katmerlenmesi olacaktır. Gerçi 15 Kasımda ABD’de gerçekleştirilen, Türkiye’nin de katıldığı G-20 zirvesinde katılımcı ülkelerin gelecek yıl kamu harcamalarını millî gelirin % 2’si kadar arttırarak küresel durgunlukla mücadele etmeleri kararı alındı. Fakat sakın buna aldanmayın. Eğer Türkiye IMF’nin kucağına düşecek olursa, göreceksiniz ki Türkiye’ye bunun tam tersi dayatılacak, bütçe harcamalarının azaltılması istenecek; çünkü Türk ekonomisini mümkün olan her fırsatta boğmak, küçültmek ve çıkmaza sürüklemek, böylece Türkiye’nin önünü kesmek Batı’nın ve Amerika’nın Türkiye hakkındaki yazılı olmayan kanunlarından biridir. Türkiye’de işbaşında hangi hükümet olursa olsun bu kanun değişmez.

Türkiye IMF ile anlaşsa da, anlaşmasa da küresel krizin Türkiye’ye ödeteceği bedelin çok ağır olacağına şüphe yok. Öte yandan eğer sizin bilançonuzda altından kalkılmayacak bir borç yükü yoksa, rekabet gücünüz ve manevra yeteneğiniz varsa bu krizden yok olmadan çıkma şansınız var. Ancak bu kriz 2001 krizi gibi kısa sürede atlatılacak cinsten değil; krizin seyri boyunca dünya çapında çok büyük değişikliklerin olacağını, dünyanın ekonomik çehresinin kökten değişeceğini göreceksiniz. Dolayısıyla bu kriz sürecinde bugün doğru olan yarın, yarın doğru olan öbür gün doğru olmayacak. Döviz-TL tercihi, çeşitli döviz seçenekleri arasındaki tercihler, nakit kalmanın veya menkul ve gayrimenkul yatırımına yönelmenin ya da üretime yatırım yapmanın zamanlaması... Bütün bu sorular kriz maratonu boyunca hep karşınıza çıkacak, fakat krizin her aşamasında cevapları farklı olacak. Bu sorulara doğru tercihlerle cevap verirseniz krizden büyüyerek çıkmanız da mümkün. Haftalık Ekonomik Yorum Türkiye’de bu soruların farkına varabilen ve bunların cevaplarını araştıran tek kaynaktır.
6 Aralık 2008

KAYNAK
www.selimsomcag.org

[hazan]

Sn. Ramo bu ilettiginiz anlatinin daha ince detaylisini Sn. Master sunmustu bir ozel bankanin Izmir toplantisinda. Ustelik 4 sene once. Hatta ben bazilarinin olabilirligi konusunda supheliydim. Gelinen bu noktayi daha o zamanlar gorebilen Sn Master'i kutlamak lazim sanirim ekonomiyle ilgili bu ileri goruslulugu nedeniyle.