Güzelleme (Şiir)

[Ramo]

Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,

Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.

Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,

Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,

Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,

O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,

Ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,

Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,

Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,

Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,

Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,

Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen' e

Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,

Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.


Can Yücel (Shakespeare çevirisi)

[Ramo]

-Sanırım Öküz dergisinde çıkmıştı Can babanın bu anısı.Hazır ondan bir şiir şettirmişken arkabahçenin duvarlarına onuda yazıverelim gari...

Can yücel datça'da alışveriş yaptığı bakkalın kendisini kazıkladığını anlamış,ve bir gün dükkana girip hiçbirşey söylemeden pantolonunun fermuarını açıp işemiş

bakkalcı ile yapılan röportajda can yücel iyi adamdı,benden alışveriş yapardı ama bir gün dükkanıma işedi,bunu neden yaptı hala bilmiyorum demiş

[buena vista]

Ey kör! Bu yer, bu gök, bu yildizlar bostur bos!
Birak onu bunu da gönlünü hos tut hos!
Su durmadan kurulup dagilan evrende
Bir nefestir alacagin, o da bostur bos!

Hayyam

[buena vista]

"Öldük, ölümden bir şeyler umarak.
Bir büyük boşlukta bozuldu büyü
Nasıl hatırlamasın o türküyü,
Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü,
Alıştığımız bir şeydi yaşamak."
* * *
Annem pek severdi Cahit Sıtkı'nın bu şiirini...
Tadı damağımızda kalan güzel bir şeyler yaşadık mı, - neşeli bir yemek, peşinden sinemaya gitmek ya da gece onda kalmam türünden- uzunca bir süre tekrarlanamayacağını bilmenin efkârıyla son dizeyi mırıldanırdı.
Ben hep karanfil götürürdüm, yaş günlerine, anneler günlerine, evlilik yıldönümlerine... kutlamak için; İhmal ettiysem af dilemek, gözüne girdiysem iltifat dilenmek için...
Severdi karanfili... öyle derdi.
İlkin al buketleri, sonra saçlarımı koklayıp içine çekerdi.
Kederlendi mi, bir segâh şarkı gelip yerleşirdi diline:
"Ben bir küçük cezveyim /
elden ele gezmeyim /
verin benim yarimi /
boynu bükük gezmeyim /
Güle naz, güle naz /
ağlayan çok, gülen az".
Derken bir telaş, öpüşür ayrılırdık.
"İşler bekler"di.
* * *
Geçen yaş gününde götürdüğüm kırmızı karanfilleri özenle vazoya yerleştirirken alelade bir sırrı açıklar gibi; "Biliyor musun, ben aslında karanfil değil, gül severim" deyiverdi.
Şaşkın bakakaldım.
"Peki niye bunca yıl..." diye kekeledim.
"Çünkü pahalıydı gül... Sevdiklerimin beni mutlu etmek için çok masrafa girmesini istemedim. Bir kez 'Karanfil severim' deyiverdim.
Öyle gitti yıllar yılı..."
Bir anda, boyun büktü 40 yılın bütün karanfilleri...
Yazılıp gönderilmemiş mektuplar gibi yaprak döktü derilmemiş, verilmemiş güller...
Kim bilir daha ne çok karanfil vardı hayatında, azla yetinme uğruna sineye çekilmiş...
...tencerede pişirip kapağında yerken, ayağını yorganına göre uzatırken, "eh buna da şükür" derken boş verilmiş...
...özlenen güllere tercih edilmiş...
Kaç gülden vazgeçmişti, bir karanfil huzuru verebilmek için çevresine...
O, her segâh şarkıda içten içe "güle naz" yaparken biz, "gülen az"
diye hak vermiştik safça...
* * *
"Şimdi o dünyadan hiçbir haber yok;
yok bizi arayan, soran kimsemiz. Karanlık ki gecemiz, ha olmuş ha olmamış penceremiz; akarsuda aksimizden eser yok."
diye biter Cahit Sıtkı'nın şiiri...
Bu sabah, "boynu bükük gezen küçük cezveler " anısına, itirafı gecikmiş bir sevdaya ağıt yakarcasına, gülleri yığsam pencerede bekleyen kadının dermansız ayaklarına, bilirim yine sevinemez masrafından korkarak...
Lakin "bir büyük boşlukta" onca karanfili gül niyetine koklamak zorunda kalsak da, "...alıştığımız bir şeydi yaşamak..."

CAN DÜNDAR

[Master]

İstanbul İstanbul Olalı
Söz/Müzik: Sezen Aksu

Uzanıp Kanlıca’nın orta yerinde bi taşa
Gözümün yaşını yüzdürdüm Hisar’a doğru
Yapacak hiçbir şey yok gitmek istedi gitti
Hem anlıyorum hem çok acı tek taraflı bitti

Bi lodos lazım şimdi bana, bi kürek, bi kayık
Zulada birkaç şişe yakut yer gök kırmızı
Söverim gelmişine geçmişine ayıpsa ayıp
Düşer üstüme akşamdan kalma sabah yıldızı

Ah İstanbul İstanbul olalı
Hiç görmedi böyle keder
Geberiyorum aşkından
Kalmadı bende gururdan eser

İstanbul İstanbul olalı
Hiç görmedi böyle keder
Geberiyorum aşkından
Kalmadı bende gururdan eser

Ne acı ne acı insan kendine ne kadar yenik
Bulunmadı ihanetin ilacı yürek koca bir karadelik
Yapacak hiçbir şey yok gönül bu sevdi
Yeni bir ten yeni bir heyecan bilirim üstelik

Bi lodos lazım şimdi bana, bi kürek, bi kayık
Zulada birkaç şişe yakut yer gök kırmızı
Söverim gelmişine geçmişine ayıpsa ayıp
Düşer üstüme akşamdan kalma sabah yıldızı

Ah İstanbul İstanbul olalı
Hiç görmedi böyle keder
Geberiyorum aşkından
Kalmadı bende gururdan eser

İstanbul İstanbul olalı
Hiç görmedi böyle keder
Geberiyorum aşkından
Kalmadı bende gururdan eser

[alihoca]

Haydar Haydar

Ondört bin yıl gezdim divanelikte
Sıtk-ı ismin buldum pervanelikte
İçtim şarabını mestanelikte
Kırkların ceminde dara düş oldum
Kırkların ceminde haydar haydar dara düş oldum

Güruh-u naci'ye özümü kattım
İnsan sıfatından çok geldim gittim
Bülbül oldum firdevs bağında öttüm
Bir zaman gül için zara düş oldum
Bir zaman gül için haydar haydar zara düş oldum

Ali Ekber ÇİÇEK(1935-2006)

Türk Halk Müziği'ne 400'den fazla türkü kazandıran bağlama ustası Ali Ekber Çiçek (71) son yolculuğuna uğurlandı.

[buena vista]

Camiye gittim, ama Allah bilir niye:
Ne namaz kilmaya, ne dua etmeye.
Eskiden bir kilim asirmistim camiden:
O eskidi gittim yenisini yürütmeye.

Hayyam

[Ramo]

Kartallı Kâzım
Köprünün orda bir ağacı gösterdi Tatar yüzlü
adama,
- Şu köprünün dibindeki ağaç yok mu?
Ard ayakları üstüne kalkmış
hayvana benzeyen ağaç?
Şu soldaki,
koskocaman.
Bak,
Dalları köprüyü aşan
O dallara astılar ölüsünü Ali Kemal'in.
İstanbul'dan kaldırıldı herif
güpegündüz
berberden
Beyoğlu'nda tıraş olurken,
338'de."
"- Kim bu Ali Kemal?"
"- Gazete muharriri.
İngilizlerden para alır.
Adamıydı Halifenin.
Gözlüklü
Şişman.
Kan damlardı kaleminden,
fakat murdar
fakat pist bir kan.
Gün olur daha derin
daha geniş yara açar
kalemin düşmanlığı
mavzerin düşmanlığından."
"- İzmit bizde miydi o zaman?"
"- Yeni girmiştik
İngilizler İstanbul'daydı daha.
Ali Kemal'i çalıp getirdiler. İngiliz'in mavi gözünden.
Burada "geliyor" diye şayia çıktı,
Altı yedi saat önce.
İskeleye yığıldı millet.
Belki İzmit halkının dörtte üçü
kadınlara varıncaya kadar.
Ben Ulu Camiin ordan bakıyorum
gözümde dürbün.
Göründü karşıdan motor nihayet,
Bata çıka geliyor.
Koştum aşağıya.
Ben iskeleye inmeden
çıkarmışlar Ali Kemal'i motordan.
Şurda
tepede
Saray meydanında hükümet konağı var
kolordu dairesi,
oraya götürdüler.
Konağın önü

meydan
sokaklar

adam almıyor.
Kaynıyor karınca gibi İzmit halkı.
Fakat öfkeli
fakat merhametsiz
Çoğu da gülüyor
bayram yeri gibi İzmit şehri.
Hava da sıcak,
gök de bulutsuz.
Ali Kemal 20 dakika kaldı kalmadı konakta
dışarı çıkardılar.
Attı bir adım.
Etrafını zabitlerle polisler almış.
Kireç gibi yüzü.
Sarışın.
Birden ahali başladı bağırmaya:
"Kahrolsun Artin Kemal."
Durdu.
Arkasına baktı
konağın kapısından tarafa,
belki de geri dönüp içeri girmek için.
Fakat yüzüne karşı kapıyı ağır ağır kapadılar.
Yürüdü sallanarak on adım kadar.
Ahali boyuna bağırıyor.
Bir taş geldi arkadan
başına çarptı.
Bir taş daha.
bu sefer yüzüne
Kırıldı gözlükleri,
bıyıklarına doğru kanın aktığını gördüm.
Birisi, "Vurun", diye haykırdı.
Taş
odun
çürük sebze yağıyor.
Muhafızlar bıraktı Ali Kemal'i
Ahali kara bulut gibi çullandı üzerine
alaşağı ettiler.
Orda yerde yaptılar ne yaptılarsa.
Sonra açıldı bir parça ortalık.
Baktım ki yatıyor yüzükoyun.
Ayağında bir donu kalmış
kısa bir don.
Çıplak eti pelte gibi tombul, beyaz.
Bana hâlâ nefes alıyor gibi geldi.
Bir bağladılar sol ayağına.
Hiç unutmam
sol ayağında kundura, çorap filan yoktu
fakat sağ bacağında çorap bağı kalmış.
Başladılar ölüyü bacağından sürümeye.
Yokuş aşağı, başı taşlara çarpıp gidiyor.
Millet peşinde.
Bir aralık ipi koptu.
Bağlandı yenisi.
İbret alınacak hal.
Halkı kızdırmaya gelmez.
Bir sabreder iki sabreder,
her ne ise.
Böylece dolaştı İzmit şehrini Ali Kemal.
Sonra
dedim ya
astlılar şu köprünün üstündeki dallara
ölüsünü.
Sonra ölüyü indirdiler
fakat gömleği mi, donu mu ne
iç çamaşırlarından bir şey
öteki dalda bir iki ay sallanıp durdu.
Sonra satıldı müzayedeyle saati filan,
çok sonra.
Ben birini bilirim
Tek çorabını hatıra diye beş liraya alan."
Nazım Hikmet

Memleketimden İnsan Manzaraları

[alihoca]

Acıyı Bal Eyledik


-Pir sultan ölür dirilir-

Bak şu bebelerin güzelliğine
Kaşı destan
Gözü destan
Elleri kan içinde

Kör olasın demiyorum
Kör olma da
Gör beni

Damda birlikte yatmışız
Öküzü hoşça tutmuşuz
Koyun değil şu dağlarda
San kendimizi gütmüşüz
Hor baktık mı karıncaya
Kırdık mı kanadını serçenin
Vurduk mu karacanın yavrulusunu
Ya nasıl kıyarız insana

Sen olmazsan öldürmek ne
Çürümek ne zindanlarda
Özlem ne, ayrılık ne
Yokluk ne, yoksulluk ne
İşşiz güçsüz dolanmak ne
Gün gün ile barışmalı
Kardeş kardeş duruşmalı

Koklaşmalı söyleşmeli
Korka korka yaşamak ne

Kahrolasın demiyorum
Kahrolma da
Gör beni

Kanadık toprak olduk
Çekildik bayrak olduk
Döküldük yaprak olduk
Geldik bugüne

Ekmeği bol eyledik
Acıyı bal eyledik
Sıratı yol eyledik
Geldik bugüne

Ekilir ekin geliriz
Ezilir un geliriz
Bir gider bin geliriz
Beni vurmak kurtuluş mu

Körolasın demiyorum
Kör olma da
Gör beni


Hasan Hüseyin Korkmazgil

[Ramo]

BU DERT BENİ ADAM EDER


Gece gündüz dolaşırım tenhalarda menhalarda

Benim annem güzel anem beni koyver

Sağ yanımda bir sızı var, sol yanımda yandım aman altıpatlar

Bu dert beni verem eder



Eğri büğrü bakar oldum boyunbağı takar oldum şaşkın oldum

sakar oldum

İkide bir yüreğimi dağa taşa diker oldum

Şunca yıl karanlıkta göz kırpmaktan bıkar oldum

Benim annem şeker annem gençlik elden gitti gider



Dama çıktım damdan düştüm kılıç kestim esrar içtim

Şahin oldum keloğlanın külahını kaptım kaçtım

Yâre ağlar güler uçtum yarı yolda yorgun düştüm

Benim annem kadın annem bu nasıl iş bana deyver



Gece gündüz düşünürüm tenhalarda menhalarda

Aman annem güzel anem beni koyver

Sağ yanımda bir sızı var, sol yanımda dağlar duman altıpatlar

Bu dert beni adam eder.



1963

Ataol BEHRAMOĞLU