Yıllar önce,tüm gemileri yakıp başka br memlekete yerleştiğimde bir baktım ki iki ay sonra şöyle bir dörtlük karalamışım:Ey kıro,magandalar-Sizi bile özledim-Bilmiyorum ne zaman-Bitecek bu hasretim? Kısa süre içinde arkama bile bakmadan,içim sevinçten taşarak dönüp geldim.Ve yemin ettim,bir daha asla diye...
Şimdi delirsem de sıkça,kafamı taşa vurasım gelse de ve hatta bazan vursam da...Aferin bana,iyi ki gelmişim diyorum.Kendimi aldatmaysa bu,kabulümdür...
İşte ilk adımlarımı attığım sahil yolu.işte ilkokulum.Vapurla Boğazı geçerken ta uzaktan görülen doğduğum evin kırmızı çatısı.İşte sevgilimle ilk buluştuğum çay bahçesi.İşte aynı gün annemin bizi yakalayıp kulağımı çektiği otobüs durağı.İşte Bebek otobüs durağının karşısındaki yağmurdan saklandığım içi oyuk ağaç.İşte Osman bakkalın artık yenilenmiş dükkanı.Anılar ve mekanlar.Onlar yoksa hiçbirşey yok.Ben de yokum...
__________________
VAR'la YOK arasında dar bir alan var ya,işte oraya bayılıyorum...
|