Ah benim canım babayiğit hocam,
Yazı da denemez artık, manifestonu veya sn Anne’nin tabiriyle vasiyetini daha da pek çok kereler okuyacağımı bilmelisin. Bu iş 30 santimlik tahta cetvelin tahta mı cetvel mi olmasından çıktı, ve zannımca da cetvel de olsa nihayetinde tahtadır, ve ellerin dert görmesin diyeyim ve sen de bunu yürekten söylediğimi bil hocam.
Gelgelelim,
Hemen tümü, iyi olduğu söylenen okullarda geçmiş 20 yıla yakın eğitimin, akabinde sizler kadar olmasa da kendi çapında bir iş hayatının ardından gelen şu terketmişliğinde, mesleksizliği ve vasıfsızlığıyla barışmış bir insan olarak, inan çok saygı duyduğum öğretmenlik mesleğinin doğasına (artık doğası mıdır, bizim görüp görüğümüz müdür) dokunmadan, seni ve senin gibi çok sevdiğim bir kaç öğretmeni kırmadan, başka bir kaçının hatırasına saygısızlık etmeden, en başta Türk toplumu ve bilhassa ailesi üstüne seninki gibi kibarca olamayacağından korktuğum hoyrat bir kaç söz söylemeden, yazdıklarına yeni bir açılım getirmem çok zor.
Benim aslında demek istediğimi şu sendikacının oğluyla ilgili hikayade anlatmışsın. Eğitim görme mefhumu sınıfta bir eğitimcinin karşısında oturan çocuklara bir takım bilgiler vermesine mi dayanıyor? Eğitimcilerin kendileri bunun için mi yetişiyor? Bir matematik öğretmeninin hayatı önce kendi derslerini, sonra da sınıfta anlatacağı dersi çalışmakla mı geçiyor? Ya da senin gibi bir tarih öğretmeninin? Şimdi ben gitsem garajlardan bu senin oğlanı / adamı bulsam, ve ona sorsam, sınıfta bir eğitimcinin sana bilgi vermesi üzerine kurulu şu Türk eğitim sistemi sana ne verdi, senin aklında ne kaldı desem, adım gibi eminim (eminim çünkü kendi hayatımdan biliyorum) aklında tek kalan senin 50 santimlik cetvelinin akabinde kendisiyle yaptığın konuşma olmuştur. O katrilyonluk bütçelerden onun payına düşe düşe senin o gün onu insan yerine koyarak karşına alışın ve ona söylediklerin düşmüştür. Sen bunu yapmak zorunda mıydın? Bir eğitimci olarak evet, ama Türk eğitim sistemi bunun karşılığında sana para ödemedi. Bunu aynı sistemin en şanslılarından ve herkese nasip olmayacak bir eğitim güzergahından geçmiş birisi olarak söylüyorum sana. Benim dahi aklımda kendi Ali hocalarımın münferiden bana öğrettikleri bir kaç davranış dışında bir şey kalmadı. Üstelik o davranışlar da bugünün harikulade ve her türlü övgünün üzerindeki Türk toplumunda hiç bir boka yaramadığı gibi, sürekli ayak bağı oldu, ama onların doğru olduğunu bildiğimden gururla taşımaya devam ederim.
Gibi gibi ... diyeyim bunun ötesini yazmaktansa huzurunda tek ayak üstünde rakımı içerim daha iyi olur gibime geliyor.
Gelelim senin cetveli niye en lüzumsuz bir yazıdan cımbızlamış olmana, onu da tabii ki biliyorum, seni bildiğim gibi, lakin bu mevzu hakkında senin de benim de yapabileceğimiz pek bir şey olmayabilir. Belki birileri yardımcı olabilir, gelecek günler gösterecektir.
|